19. Kłopotów nie unikniesz

-Carmen? Kochanie wstawaj!-ledwo słyszałam kobiecy ciepły głos, ale nie reagowałam, bo byłam w innym świecie. Właśnie latałam na moim różowym jednorożcu. Tak, byłam pogrążona w śnie. Nagle usłyszałam głos, który od razu postawił mnie na nogi.

-Wstawaj!-krzyknął mój brat. Zerwałam się z łóżka i skarciłam go wzrokiem, po czym zaczęłam gonic po całym domu. Jak mi się już go udało złapać, zaczęliśmy walkę, no i mimo moich zdolności karate, nie udało się, ponieważ wykorzystał mój słaby punk, a mianowicie łaskotki. Bo długiej zabawie zaczęłam się zbierac do szkoły. Nie miałam wiele czasu, ale Bruno obiecał podwieśc mnie do szkoły. Zebrałam się szybko i wyszłam z domu. Wsiadając do auta przeżyłam szok ! Wszędzie walały się papierki z jedzenia i nawet stara kanapka... fuuj .Myślałam, że się zrzygam. 
-Bruno mógłbyś ogarnąć tutaj trochę co? 
-E po co ? O moja kanapka !!
I zaczął ją jeść... Myślałam, że on jest bardziej ogarnięty. Szybko wbiegłam 
do szkoły, bo usłyszałam dzwonek. Weszłam do klasy, zapomniałam! Sprawdzian.
O nie!! Usiadłam i zaczęłam próbować, coś ściągnąć z zeszytu, lub książki 
i tak mi nie zależało bo bez tego bym dostała kolejną 1. Nie udało się.. nie
bez powodu panią od fizyki nazywamy ludzkim monitoringiem. Na szczęście dzwonek wybawienia uratował mnie i nauczycielka nie zadzwoniła do moich rodziców. Na korytarzu próbowałam przecisnąć się przez tych wszystkich uczniów. Niby miałam matmę, ale postanowiłam odwiedzić Zack'a. Otworzyłam wielkie i ciężkie drzwi na sale do ćwiczeń i zauważyłam jak chłopak właśnie prowadzi rozgrzewkę. Pomachałam mu, a on mi odmachał. Ta sytuacja była komiczna, ponieważ osoby ćwiczące miały powtarzac to co Zack im pokarze i w tym momencie cała sala zaczęła machac. Opętał mnie nie pohamowany śmiech. Każdy się na mnie spojrzał i nie wiedział o co chodzi, no oprócz Zack'a, ponieważ on też był już cały czerwony od śmiechu. Podszedł do mnie i mnie przytulił na powitanie.
-Co mi rozgrzewkę niszczysz księżniczko?-zapytał.
-Niszczę?! Ty rozgrzewek prowadzić nie umiesz.

-Yhym, no to dawaj i pokaż na co cię stac.- odwróciłam się od niego i podeszłam do spoconych od 5 minutowej rozgrzewki zawodników. Popatrzyłam na nich i już chciałam mówić co mają robić, ale nagle zadzwonił dzwonek.

-Sorry Zack ale muszę iść. Innym razem. Mam matmę. Przyjdę na następnej przerwie.

-Spoko , rozumiem leć, bo cię zabije nauczycielka.

Szybko biegłam żeby zdążyć ale nie udało się, sala jest po drugiej stronie 

szkoły.

-Dzień dobry , przepraszam za spóźnienie.

-Ooo Panna Carmen, wiesz co czeka uczniów którzy się spóźniają ?

-Tak wiem Proszę Pani . 

-To chodź, chodź do odpowiedzi.. 

Nie chętnie szłam do tablicy jak wiedziałam, że jestem nie przygotowana.

Jednak to trwało szybko, zrobiłam trochę jednego zadania i dalej to nie miało sensu.

Lekcja szybko mi przeminęła, zbiegłam na dół na salkę żebym mogła zdążyć, pokazać

Zackowi jak się prowadzi rozgrzewkę.. Miałam dużo czasu bo przerwa była 20 min.

-Jestem, no więc na początek kilka przysiadów a dokładnie 20. Wszyscy bez problemu wykonali moje polecenie.

-Okej no to teraz biegacie w kółko i na mój gwizdek stajecie i robicie 10 pompek. Spojrzeli na mnie trochę krzywo, no ale cóż zrobiłam minę przywódcy i pokazałam im ręką, że mają biegac. Zauważyłam, że Zack stoi przy krzesłach i obserwuję swoją grupę.

-A ty na co czekasz? Na zaproszenie?-zapytałam z irytacją w głosie.

-Eee ale ja myślałem, że mam tylko oglądac- powiedział zmieszany.

-To źle myślałeś!-Odpowiedziałam i chwyciłam go za bluzkę prowadząc do kolegów. Kolejne cwiczenie nie było trudne. Parę podciągnięc na drabinkach. Po 30 minutach cała sala pachniała, wręcz pięknie. Popatrzyłam na nich z politowaniem, a oni prawdopodobnie by mnie za to wszystko udusili, ale zabrakło im sił.

-Carmen przegięłaś -powiedział ledwo Zack.

-Sam chciałeś. Idę na lekcję, bo właśnie opuściłam kilka minut plastyki. Pa spotkamy się po szkole.

Plastyka hmm... kocham ją. Zawsze na niej pani wychodzi prawie na całą lekcję,

jest śmiesznie. Szybko mi zleciała, poszłam do szatni i wyszłam ze szkoły

tam czekał na mnie Zack, kupił sobie skuter.

-To co gdzie jedziemy?

-Twój.. Jest świetny!

-Dzięki, to chodź, przejedziemy się.

Było super. Dojechaliśmy na jakieś odludzie, leżeliśmy i patrzyliśmy w niebo.

Było cicho, w końcu ! Nic nie mogło zepsuć tej chwili. Niestety moją głowę zaprzątała jedna myśl, która powróciła. A dokładnie Moli. Mimo, iż było tak cudownie i nie chciałam tego niszczyc, czułam, że musimy o tym porozmawiac.

-Zack?

-Tak?

-Pamiętasz jak wysłałam Ci wczoraj sms'a o Moli. Ona chyba próbuje mnie zniszczyc. A wiesz, że jak chce odnieśc zwycięstwo, to musi uderzyc w mój słaby punkt?

-Carmen... Złotko nie pozwolę Cię skrzywdzic. A tak w ogóle to o jaki słaby punkt chodzi?

-O nasz związek. Ona wie, że w życiu już wiele przeszłam i nie raz zostałąm zraniona. Jeśli i ty mnie zostawisz, to boję się, że się nie pozbieram.

-Kochanie nigdy, ale to prze nigdy Cię nie zostawię i nie masz prawa myślec inaczej!-Powiedział i przytulił mnie mocno do siebie. Naszą cudowną chwilę zepsuł telefon. Dzwonił Lucke.Chciał się dowiedzieć, co robi, bo miał do niego przyjść po jakąś płytę. 

Nie mogę cały czas mieć Zacka dla siebie, więc kazałam mu wracać. On nie za, bardzo

chciał ale na moją prośbę wróciliśmy. Pożegnałam się z nim i odjechał. Weszłam do domu, 

i wiedziałam, że muszę wziąć się za siebie i zacząć się uczyć... 

Przebrałam się tylko i usiadłam w stercie książek na łóżko. Do końca, wieczora jakoś spokojnie było, nic się nie wydarzyło. Nudno było jak nie wiem.. Napisałam do Zacka co robi? lecz on mi  nic nie odpisał. Trudno, pomyślałam,że gra z Luckiem w coś. Odbyłam wieczornną kąpiel i zeszłam na dół, by napic się wody. Przez moje pochłoniecie nauką, nie usłyszałam, że mamy gości. Powiedziałam grzecznie dobry wieczór i już kierowałam się do kuchni, kiedy moja mama zatrzymała mnie i pokazała ręką, bym do nich podeszła. Wykonałam jej polecenie, lecz byłam nieco zdezorientowana.

-O co chodzi?-zapytałam niepewnie.
-Poznaj naszych nowych znajomych. Oto Katrin i Don Flowers.- uśmiechnęłam się i podałam im rękę, jednak po dwukrotnym przeanalizowaniu nazwiska doszłam do wniosku, ze chyba już kogoś takiego znam.
-Czy państwo mają córkę Moli?-zapytałam z nadzieją w głosie, by jej odpowiedź była negatywna.
-Tak. Jest aniołkiem. A znacie się?-zapytała kobieta wpatrując we mnie swoje oczy. Stałam chwilę wpatrzona w podłogę i nie wiedziałam co powiedzieć..Nie chciałam, 

kłamać znowu, ale jak bym powiedziała prawdę to co wtedy? Każą nam się spotykać, 

albo powiedzieć skąd się znamy...Musiałam jakoś wybrnąć z tej sytuacji.. 

-Przepraszam, bardzo ale muszę iść, się uczyć. Jutro mam sprawdzian z matematyki.

-Ale Carmen, odpowiedz Pani na pytanie.

Pobiegłam po schodach i krzyknęłam, NAUKA JEST NAJWAŻNIEJSZA MAMO.

Później cicho usiadłam na ostatnim schodku i słuchałam co mówią. Lecz nic ciekawego

się nie dowiedziałam, bo po chwili rodzice Moli wyszli. Ale wiem, że 

następnym razem moi rodzice idą ich odwiedzić i powiedzieli,że ja z nimi przyjdę!!!!
---------------------------------------------------------------------
DŁUUUUUUGO wyczekiwany roździał, który w końcu się ukazał. Trochę jest posklejany, bo nie był pisany na raz, lecz na raty, ale mamy nadzieję, że coś  z tego wyszło. Przy okazji chciałam was przeprosic, że napsiałam na chacie o innym terminie dodania roździału, jednak sprawy nabrały mały obrót akcji i nie mogłyśmy znaleźc odpowiendiego momentu na dokończenie. Na szczęście dziś wróciłyśmy wcześniej do domu i zabrałyśmy się za siebie. I jak? Podoba wam się sytuacja z Moli? Hmm? ;D A tak wgl to zbliżamy się do 20!